„Pieśń Legionów Polskich we Włoszech”, znana także jako „Mazurek Dąbrowskiego”, została napisana w lipcu 1797 roku, na terenie Włoch. Autorem słów był Józef Wybicki, zaś autora melodii nie udało się ustalić – być może mamy do czynienia z melodią ludową. Utwór szybko zyskał popularność wśród Polaków, nie tylko tych, którzy walczyli po stronie Napoleona we Włoszech, ale również ich rodaków, żyjących pod zaborami. Już po odzyskaniu niepodległości, w 1927 roku, został uznany za oficjalny hymn Polski. Co interesujące, Mazurek oddziaływał również na hymny innych państw – na podstawie jego melodii stworzono pieśń „Hej, Słowianie” (Hymn wszechsłowiański), która stała się hymnem Jugosławii, a po jej rozpadzie (na krótko) Serbii i Czarnogóry. Z kolei słowa pieśni Wybickiego zainspirowały autorów hymnu Ukrainy, który rozpoczyna się, podobnie, jak hymn Polski: Nie umarła jeszcze Ukraina ani chwała, ani wolność,Jeszcze do nas, bracia Ukraińcy, uśmiechnie się los. Początkowe słowa „Mazurka Dąbrowskiego” (obecnie obowiązująca wersja różni się nieco z powodu dostosowania gramatyki do dzisiaj obowiązujących zasad) znane są każdemu Polakowi: Jeszcze Polska nie umarła,kiedy my nam obca moc wydarła,szablą odbijemy Nie zwracamy uwagi na ich niezwykłość – by ją pojąć, trzeba poznać realia intelektualne epoki, w której zostały napisane. Otóż w XVIII-wieku nie znano dzisiejszego pojęcia narodu, jako czegoś niezależnego od państwa. Członkami narodu polskiego byli więc obywatele Polski – kiedy dokonano rozbiorów i Rzeczpospolita zniknęła z map, wielu ludzi czuło się zwolnionych z obowiązków wobec Ojczyzny. Skoro Polska nie istniała już, nie istnieli też Polacy – zaprzecza temu – twierdzi, że Polacy istnieją mimo upadku państwa. Co więcej, dopóki oni istnieją, jest szansa na odrodzenie Rzeczypospolitej. Szczególnie kiedy dał nam przykład Bonaparte/Jak zwyciężać mamy. Oczywiście sam wzór w postaci Napoleona nie wystarczy – konieczna jest jeszcze zgoda narodowa i poświęcenie, symbolizowane przez postać hetmana Czarnieckiego. Natchnienie można czerpać również z postaci Kościuszki – gdy się weźmie pod uwagę to wszystko, to nie ma co wątpić, że Bóg zwróci odebraną Ojczyznę. „Mazurek Dąbrowskiego” jest z pewnością utworem wyjątkowym w historii Polski. Bodaj żadnej innej pieśni Polacy nie przypisywali takiego znaczenia sentymentalnego, jeszcze zanim został hymnem ich państwa. Forma utworu (kilka informacji):- układ rymów naprzemienny (abab), za wyjątkiem drugiej strofy (tam rymy parzyste aabb)- 6 strof po 4 wersy, strofy poprzedzielane czterowersowym refrenem Rozwiń więcej

– w Legionach Polskich obowiązywały polskie mundury i komenda, – dowództwo Legionów dbało o obywatelskie i patriotyczne wychowanie żołnierzy. 3. Józef Wybicki w 1797 r. napisał tekst Pieśni Legionów Polskich we Włoszech. Od 1927 r. utwór ten, zwany Mazurkiem Dąbrowskiego, stał się polskim hymnem narodowym. 4. Instrumentalne

के लिए बीपीएम कुंजी प्राप्त करें Poland - Mazurek Dąbrowskiego - Jeszcze Polska nie Zginęła Pieśń Legionów Polskich we Włoszech - Polish National Anthem ( Dąbrowski's Mazurka - Poland Is Not Yet Lost ) के द्वारा Glocal Orchestra. Musicstax पर डांसबिलिटी, एनर्जी, लिवनेस

9 stycznia 1797 Jan Henryk Dąbrowski podpisał z rządem Republiki Lombardzkiej umowę dotyczącą utworzenia polskich oddziałów w służbie i na żołdzie tejże Republiki. Legiony Polskie we Włoszech przyczyniły się walnie do rozbudzenia polskiej świadomości narodowej, a ich pieśń stała się polskim hymnem. Legiony Polskie we Włoszech, czy dokładnie „Legiony Polskie Posiłkujące Lombardię” otrzymały mundury i sztandary zbliżone do polskich, a język komend i stopnie wojskowe również były polskie. Na szlifach widniał włoski napis „Ludzie wolni są braćmi”. Kokardy przypięte do mundurów były trójkolorowe w nawiązaniu do rewolucji francuskiej, symbolizując sojusz i protekcję Republiki. Oficerom i żołnierzom nadano obywatelstwo lombardzkie wraz z prawem powrotu do kraju, jeśli Lombardia nie będzie ich już potrzebować. Jak powstały Legiony Polskie we Włoszech? Utworzenie legionów było wynikiem splotu specyficznych okoliczności. W XVIII wieku prowadzenie wojny wymagało już odpowiedniego przygotowania teoretycznego, lecz wciąż było domeną szlachty i arystokracji - w większości państw pozbawionej już dominującej roli politycznej i ekonomicznej. Spowodowało to wyłonienie się grupy zawodowych wojskowych - oficerów. Ich głównym źródłem utrzymania była służba w armii i związane z tym dodatkowe „korzyści”, a nie, jak wcześniej - majątki ziemskie. Ludzie Ci, często przymuszeni sytuacją finansową, szukali zatrudnienia tam, gdzie się dało, nie ograniczając się do państwa z którego pochodzili. Nie wywoływało to niesmaku w kręgach towarzyskich, gdyż szlachta rzadko ginęła na wojnie i postrzegała ją raczej w kategoriach konkurencji niż walki na śmierć i życie. Rozwój sztuki wojennej polegał wówczas głównie na doskonaleniu taktyki, strategii, logistyki oraz wystawianiu jak największych armii. Postęp techniczny miał mniejsze znaczenie. Sprawni oficerowie byli na wagę złota. Z drugiej strony od szeregowych żołnierzy nie wymagano zbyt wielu umiejętności - niczego, czego energiczny oficer nie mógłby im wbić kijem do głowy. Dopiero rewolucyjna Francja zmieniła podejście do żołnierza - w innych państwach niewiele się zmieniło pod tym względem do końca wieku. I Rzeczpospolita nie była państwem z silną armią, jednak miała swój korpus oficerski, który po uchwaleniu Konstytucji 3 maja (powołującej do istnienia 100 tys. armię) zaczął się gwałtownie rozrastać. Rozbiory położyły kres istnienia Rzeczypospolitej i jej korpusu oficerskiego. Kompletne zlikwidowanie państwa było aktem wówczas niesłychanym. Na to nałożyły się idee szerzone przez rewolucję francuską i później insurekcję kościuszkowską - obalenia władzy despotów na rzecz wolności, równości i braterstwa. Polska szlachta, w tym wojskowi, nie mogli się pogodzić z utratą państwa. Oficerowie nie potrafili i nie chcieli zmieniać zajęcia, a wizja walki w którejś z armii zaborczych była nie do zniesienia - nawet jeśli wielu z nich służyło już wcześniej w armiach państw ościennych, jak np. sam twórca Legionów Jan Henryk Dąbrowski, oficer armii saskiej. Była jednak nadzieja, że rozbiory są tylko nieszczęściem tymczasowym. Sytuacja w Europie była napięta, a sojusze chwiejne. Rewolucyjna Francja walczyła zaciekle z Prusami (do maja 1795) i Austrią. Obydwa te państwa prowadziły rekrutację na ziemiach polskich. Stąd zrodził się pomysł, by odtworzyć polską armię przy boku Francji. Oficerów-emigrantów nie brakowało, zaś żołnierzy planowano pozyskać z obozów jenieckich spośród dezerterów. Tych nie brakowało, gdyż chłopi polscy służyli w armii przymusowo, więc też i ochoczo szli do niewoli. Hasła narodowe w połączeniu z dużo bardziej ludzkim podejściem do żołnierza - na wzór armii francuskiej - miały ich zachęcić do nowej polskiej siły zbrojnej. Legiony Polskie w Lombardii Rząd francuski nie był przekonany o użyteczności Polaków i nade wszystko nie miał zamiaru im płacić. Wpadł jednak na pomysł, jak wybrnąć z tej sytucji - odesłał polskich oficerów do północnych Włoch, gdzie walczący z Austrią konsul francuski Napoleon Bonaparte utworzył satelickie państewko Republiki Lombardzkiej. Z jego polecenia rząd Republiki wziął na żołd Polaków. W maju 1797 w szeregach Legionów było już około 7 tys. żołnierzy, głównie Polaków przebywających na emigracji oraz polskich jeńców i dezerterów z armii austriackiej generała Dagoberta Wurmsera w Mantui, wcielonych do niej uprzednio i zmuszanych do walki z Francuzami. Utworzone zostały dwie legie po 3 bataliony każda. Dowódcą pierwszej legii był gen. Józef Wielhorski, drugiej gen. Franciszek Rymkiewicz. Dąbrowski wprowadził w legionach nowoczesny system dowodzenia na wzór francuski, zniósł kary cielesne, dał możliwość awansu również żołnierzom niemającym pochodzenia szlacheckiego, nakazał naukę czytania, pisania oraz podkreślanie polskości formacji. Choć legioniści nie mieli okazji do przysłużenia się Polsce, to ich historia (wspomnijmy choćby o skomponowaniu Mazurka Dąbrowskiego!) przyczyniła się walnie do rozbudzenia polskiej świadomości narodowej, zarówno wśród polskiej szlachty, jak i zwykłych obywateli. Autorką tekstu Stworzenie Legionów Polskich we Włoszechjest ŁW. Materiał został opublikowany na licencji CC BY-SA Czytaj też:Wikingowie. Fakty i mity o wyprawach wojowników z Północy Źródło: Muzeum Historii Polski

LEGIONY POLSKIE WE WŁOSZECH1. Sytuacja w Polsce po trzecim rozbiorze.• Zaborcy wprowadzali swoje prawa i urzędy.• Polacy płacili podatki na rzecz państw zabo

L’HISTOIRE DE L’HYMNE. Jan Henryk Dabrowski (1755-1818) Le texte du Chant des Légions polonaises en Italie (Piesn Legionow Polskich we Wloszech), intitulé plus tard La Mazurka de Dabrowski (Mazurek Dabrowskiego) ou La Pologne n’a pas encore péri, a été écrit entre le 16 et le 19 juillet 1797 à Reggio nell’Emilia (près de Bologne) dans la République de Lombardie de l’époque

Pieśń Legionów napisana została w Reggio Emilia we Włoszech między 16 a 19 lipca 1797 r. Józef Wybicki ułożył ją z myślą o uroczystości poprzedzającej wymarsz polskich legionów pod dowództwem generała Dąbrowskiego, które 21 lipca udawały się do Mediolanu na spotkanie z Bonapartem. Utwór po raz pierwszy wykonany został na melodię ludowego mazurka przez samego autora właśnie na tejże uroczystości pożegnalnej. Z czasem nazwany został Mazurkiem Dąbrowskiego. Pieśń bardzo szybko od momentu powstania zdobyła dużą popularność, najpierw wśród legionistów, następnie zaś przeniknęła do kraju, gdzie po wkroczeniu wojsk napoleońskich stała się już nieoficjalnym hymnem Księstwa Warszawskiego. Zadecydowały o tym przede wszystkim względy patriotyczne, bowiem słowa „Jeszcze Polska nie umarła…” stanowiły wyraźną zachętę do wytrwania w oczekiwaniu na wolną ojczyznę. W Królestwie Polskim funkcję hymnu państwowego spełniała pieśń Alojzego Felińskiego Boże, coś Polskę, ale już podczas powstania listopadowego Mazurek Dąbrowskiego ponownie (obokWarszawianki) spełniał rolę najważniejszej pieśni patriotycznej, a po uzyskaniu niepodległości stał się już oficjalnym hymnem państwowym. Pełnił tę funkcję latach 1926-1927, a później od roku 1948. Dzisiejszy tekst pieśni różni się od swego pierwowzoru, był to bowiem utwór niezwykle żywy. Drukowany wielokrotnie ulegał licznym zmianom i przeróbkom, aktualizowano go, dopisując nowe zwrotki, traktując tym samym pieśń jako swoistą kronikę zmagań narodu polskiego o wolność i czerpiąc z materiału dostarczanego przez historię. Utwór ten odegrał także ważną rolę w walce o polskość Kaszub, Śląska, Warmii i Mazur, gdzie śpiewany był także w wersjach specjalnie napisanych z okazji powstań śląskich czy plebiscytu narodowego po I wojnie światowej (np. Jeszcze Warmia nie zginęła R. Bilitowskiego). Ponadto Mazurek Dąbrowskiego zdobył popularność także i w innych krajach, tłumaczony na wiele języków europejskich stał się inspiracją dla hymnów innych narodów słowiańskich, parafraza pieśni była punktem wyjścia dla hymnu Jugosławii, Chorwacji, Ukrainy, a wcześniej pod jej wpływem powstał hymn ogólnosłowiański w czasie Wiosny Ludów. W 1978 r. powstało Muzeum Hymnu Narodowego w Będominie – rodzinnym mieście ten artykuł?TAK NIEUdostępnij

. 96 226 621 337 471 42 220 205

piesn legionow polskich we wloszech tekst